9. Swipen

Vanmorgen werden we wakker met een reeks push notifications en e-mails van onze bank dat één van onze creditcards is gecompromitteerd. Gek genoeg schrikken we daar niet meer van. Het is namelijk al de zevende of achtste keer dat de Bank of America ons een nieuwe kaart toestuurt. Soms uit voorzorg omdat we bij een winkel zijn geweest die gehackt is, maar vanmorgen vanwege suspicious activity: iemand probeerde afgelopen nacht voor ruim 1200 dollar met onze kaartgegevens te betalen bij David Jones, een groot warenhuis in Australië. De computer van de bank vermoedde dat er iets niet klopte en zette de kaart tijdelijk on hold. Pas na een telefoontje naar de bank, waarbij je identiteit wordt gecontroleerd, wordt de kaart weer geactiveerd of - in dit geval - definitief geblokkeerd.

Dat leidde al eens tot een gênante situatie bij warenhuis Macy's hier in de stad, waar we kleding hadden gekocht, maar onze kaart werd geweigerd. Ook toen moesten we eerst bellen met de bank om uit te leggen dat we toch zelf in de Macy's waren en nieuwe onderbroeken nodig hadden, terwijl de rij ongeduldige klanten achter ons gestaag groeide.

Gaan wij dan zo slordig om met onze creditcards dat we nu in de kleine vier jaar dat we in de VS wonen al zeven of acht keer een nieuwe kaart krijgen? Het antwoord is - denk ik - 'nee'. Het probleem zit 'm in de manier waarop de creditcard hier vaak nog fysiek wordt gebruikt. Swipen - met een swingende beweging je kaart door een gleuf halen om de magneetstrip uit te lezen - is hier nog aan de orde van de dag. We hebben sinds een jaar of twee wel een chip op alle kaarten, maar nog lang niet alle apparatuur in winkels en restaurants is aangepast.

En dat heeft weer te maken met de wijdverbreidheid van het creditcard-gebruik in de VS. Bij de news stand, bij de Starbucks, in de taxi, bij de food trucks op straat, in de supermarkt: overal betaal je met je creditcard. Er gaan weken voorbij dat ik geen dollar bill aanraak. Een aantal grootwinkelbedrijven heeft inmiddels wel betaalautomaten met een chiplezer, maar voor de kleine mom-and-pop shops (waar we graag komen) is zo'n nieuwe terminal een hele investering. En dus swipen we nog steeds volop, waarbij het risico bestaat dat je kaartgegevens illegaal worden gekopieerd en een paar maanden later op een nepkaart worden gezet die in Australië opduikt. 

Gelukkig is de kaart die vanmorgen is geblokkeerd maar één van de vijf creditcards die we nu hebben. En waarom vijf? Om geld te verdienen! Want wie elke maand z'n kaarten netjes afbetaalt, krijgt hier geld cadeau. Zo hebben we een kaart waarbij de bank ons drie procent teruggeeft op benzine, twee procent op boodschappen en één procent op de rest. Als de bank dat namelijk niet doet, stappen we naar de concurrent die weer een ander reward-systeem hanteert. Ook hebben we een kaart van Amazon waarbij we vijf procent terugkrijgen op alle aankopen daar, eentje waarbij we geen kosten hoeven te betalen bij transacties in het buitenland, eentje van kledingconcern Gap/Banana Republic, enzovoort. Winst maken doen de banken over de ruggen van de tientallen miljoenen Amerikanen die in de maand net wat teveel hebben uitgegeven en woekerrentes moeten betalen als ze het totaalbedrag pas na een paar maanden kunnen aflossen. Vijf creditcards is trouwens niets vergeleken bij een Amerikaan die vorig jaar in het nieuws was en er 1500 heeft.

De Australische transactie van vanmorgen is gelukkig door onze bank geweigerd en de vriendelijke medewerker stuurt ons vandaag nog per express-post een nieuwe kaart. En wij wachten met een gerust hart op de volgende frauduleuze transactie.