6. BYOB

Uit eten gaan in Chicago is altijd een feest. Zeker downtown is de concurrentie zo groot en zijn de huren voor de restaurant-eigenaren zo hoog, dat een slecht restaurant onmiddellijk een failliet restaurant is. En wat een keuze: Singaporees, Ethiopisch, Servisch, Peruaans, je kunt het zo gek niet verzinnen of het is er. We hebben zelfs een Nederlands-Indonesisch restaurant.

Maar je moet wel goed geïnformeerd op stap gaan. Vriendin Petra redde ons laatst toen we voorafgaand aan een concert nog even bij een Italiaan een hapje wilden eten: ’Ik neem wel een fles wijn mee', zei ze. O ja, da's waar ook. Hier moet je altijd de vraag 'schenken ze wel alcohol?' paraat hebben als je een nieuw tentje gaat uitproberen. By the way: wijn meenemen naar een Italiaan, hoe bestaat het.

Ik herinner me nog dat we een jaar of wat geleden in het huis van m'n oom en tante in Pennsylvania mochten logeren en van hen een paar restauranttips kregen. 'Vergeet vooral geen fles wijn mee te nemen', zei m’n tante. Dat vonden we toen zo genant, dat we 't liever bij water hielden. Inmiddels hebben we ons leven gebeterd en zijn we nu helemaal aan het fenomeen BYOB gewend. Als je eraan denkt tenminste.

De afkorting staat voor Bring Your Own Bottle (of Beer, Booze, Beverage). Mijn favoriete radiostation heeft laatst uitgezocht dat er wel vijfduizend restaurants in Chicago zijn die de letters BYOB op hun deur mogen zetten. Merkwaardig misschien voor wie Amerika alleen kent van een paar dagen New York. Toch is er een reden voor: een groot verschil in lokale regels. Die voeren als het om Chicago gaat, helemaal terug naar de drooglegging uit de jaren ’20 en ’30. 

Chicago was in die tijd het bolwerk van Al Capone die in het illegale circuit een fortuin maakte met de verkoop van liquor. Toen president Roosevelt in 1933 een einde aan de drooglegging maakte, vonden de stadsbestuurders hier dat er strenge regels moesten komen voor de verkoop van alcohol. En die gelden vandaag de dag nog steeds. Kroegbazen en restaurateurs die ’t tóch in hun hoofd halen een liquor license aan te vragen krijgen allereerst een 'slechts' 93 minuten durende instructievideo voorgeschoteld. De papierwinkel die daarna volgt, kan jaren duren. En dan nog is succes niet gegarandeerd: als een school of kerk te dichtbij staat of één van je familieleden een dubieus verleden heeft, kun je het schudden. Vandaar dat veel restaurants al bij voorbaat geen zin hebben in de hele procedure.

Toen in de jaren ’70 wijn steeds populairder werd in Amerika, kwam BYOB ter wereld: wel een wijntje bij je eten - zonder alcoholvergunning; het had zomaar een Nederlandse gedoogregeling kunnen zijn. Om toch nog een beetje geld te kunnen verdienen, moet er in veel steden wel corkage fee oftewel kurkgeld betaald worden. In Chicago was deze heffing lange tijd verboden. Pas in mei vorig jaar bracht de stad naar buiten dat kurkgeld wél is toegestaan. Toch vinden veel restaurateurs het niet netjes om aan andermans fles geld te verdienen. Daardoor kun je op veel plekken gezellig uit eten gaan, zonder na afloop te schrikken van de rekening.

Behalve bij de Italiaan waar we laatst waren. Daar stond duidelijk op het menu dat er een bijdrage van vijf dollar wordt verwacht voor het openen van je eigen fles. Uiteraard klagen we daar niet over. Straks denken ze nog dat we Hollanders zijn.