5. Kabaal

'Everything is bigger in America', vertelde m’n oom in 1984 toen we tijdens m’n eerste bezoek aan dit land boodschappen gingen doen bij de Giant-supermarkt in Washington DC, wijzend naar de winkelwagentjes. En die stelling klopt in 2017 nog steeds. De SUV’s zijn hoger, de croissants zijn dikker, de flessen zijn breder, de bioscopen zijn ruimer, de national parks zijn omvangrijker, verzin ’t maar. Ik kom dan ook regelmatig thuis met iets, waarop ik de verwijtende vraag krijg: 'hadden ze niet kleiner?' Nee dus.

En het geldt niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Het weer is 'groter' (met orkanen in Florida, tornado’s in Oklahoma en sneeuwstormen in Chicago), de politiek is groter (met grotere idioten) maar ook het lawaai is 'groter'. Het gebeurt regelmatig dat we in een restaurant 'gezellig' anderhalf uur tegenover elkaar zitten zonder een woord te wisselen vanwege de kolossale muziek die uit de speakers komt. En als de brandweer voorbij komt doen we de vingers in de oren om niet nog een uur lang een fluittoon te horen. Maar de meeste herrie komt van de 'El', de elavated trains, die over een ijzeren constructie door de stad heen denderen.

Toen we de eerste nacht met onze spulletjes die ons per zeecontainer uit Nederland achterna waren gereisd, moe maar voldaan in ons nieuwe stekkie in bed lagen, dachten we eerst dat we een paar ramen open hadden laten staan. Wat een geweld. Het was ons wel opgevallen dat dat appartement náást het metrospoor lag, maar dat je hoog boven de straat (op de 30ste verdieping) nog steeds denkt dat de trein door je raam komt hadden we niet voor mogelijk gehouden. En nog erger is het als je ónder de El staat.

Het kruispunt Wells en Lake aan de andere kant van ons blok is misschien wel de meest lawaaiierige plek in de stad. Treinen komen daar op vijf meter boven je hoofd van vier kanten aangereden. Als je daar als argeloze voetganger op het stoplicht staat te wachten, denk je eerst dat er een aardbeving plaatsvindt en daarna dat het treinviaduct weldra zal instorten. In Nederland was ongetwijfeld al lang een einde gemaakt aan dat helse kabaal maar Amerikanen klagen niet. Bij vervoersbedrijf CTA dat de metro runt kwamen in 2014 citywide zeven klachten over de herrie binnen.

't Is nog een geluk dat de elevated trains in de binnenstad tussen half 2 en half 5 ’s nachts niet rijden. Dat heb je als mens nét even nodig. Na het eerste jaar verhuisden we naar Bucktown, een gezellige neighborhood - nog steeds in de buurt van het centrum - maar met de Blue Line (die reizigers 24/7 van en naar het vliegveld brengt) op een veilige 700 meter afstand. Zou je denken. Maar d’r hoeft maar even een zuiden- of westenwind op te steken, en de treinen zijn hier binnen luid en duidelijk te horen, zelfs met de ramen dicht en de radio aan.

Toch worden er overal langs de Blue Line nieuwe huizen en appartementen gebouwd. En die zijn veel minder hoog dan de 30 verdiepingen die wij in het centrum nog als buffer hadden. Telkens als we voorbij die nieuwe panden lopen vragen we ons af hoe het daarbinnen zal zijn, tijdens een telefoongesprek, bij een feestje op het balkon of 's nachts onder het dekbed. Ik hoorde eens op mijn favoriete zender WBEZ van een man die pal langs de metro woont en z’n boeken horizontaal in de kast legt omdat ze er anders uittrillen. En z’n schilderijen zitten met vier, vijf spijkers aan de muur vast. Nu begrijp je ook waarom de drugstores in de stad de oordoppen in grootverpakking verkopen. 'Hebben ze niet kleiner?' 'Neehee!'