4. De warmhoudknop

We waren gewaarschuwd: 'Winters in Chicago zijn koud hoor!' Om de een of andere reden had ik bij een strenge winter het romantische beeld van een meter sneeuw voor de deur, een vriezer vol met pizza's en een boek bij de open haard. Maar zo'n pretje is het niet. Die meter sneeuw hebben we gelukkig nog niet gehad: het grootste pak tot nog toe was 30 cm. Wel zijn de scholen een paar keer dichtgegaan omdat het voor de kinderen te koud was om bij de haltes op de schoolbus te wachten. Op dit soort ochtenden moeten hun ouders eerst de auto uitgraven voor ze ermee naar hun werk kunnen; anderen zijn aangewezen op bus of trein.

De metro van Chicago rijdt voor het grootste deel boven de grond. En dat betekent afzien op de stations in de vroege morgen als je op de trein naar je werk wacht. Maar daar heeft Chicago wat op gevonden: heat lamps. Op het Rembrandtplein of het Vrijthof is het luxe als je in de kou toch je peukie wilt roken; hier in Chicago zijn deze warmtelampen pure noodzaak. Op de perrons is een soort bushokje gemaakt met een straalkacheltje erboven. Die doen 't van 1 november tot en met 31 maart, maar je moet wel elke minuut op een knop drukken om de warmte te laten stralen. En dan is 't heel even iets minder koud.

Het kost in de winter trouwens wel even tijd om je klaar te maken voor vertrek. Reken rustig een kwartier extra: een tweede paar sokken, een lange onderbroek, een T-shirt, een T-shirt met lange mouwen, een warme trui (liefst met een hoodie), Timberlands met ingewikkelde veters, winterjas met capuchon, muts, soms twee paar handschoenen over elkaar heen en een sjaal natuurlijk.

En als je dan buiten komt, maak je iets mee wat je Hollandse voorstellingsvermogen te boven gaat. In onze eerste winter was 't op een bepaald moment -40 graden (de enige temperatuur waar Fahrenheit en Celsius aan elkaar gelijk zijn). Je waant je op de Noordpool, vooral op de stranden langs Lake Michigan. De weermannen op tv zijn zichtbaar opgewonden op zulke dagen: 'a deep freeze', 'dangerously cold', 'this weather is no joke', 'mind-blowing'. En ze spreken voortdurend over de gemene subzero temperatures (het Fahrenheit-nulpunt is -18°C).

Toch lijkt Chicago beter voorbereid op de winter dan Nederland: strooiwagens te over, vuilniswagens gaan sneeuwruimen, ook gewone burgers kunnen een shovel voor hun pickup truck hangen om mee te helpen, op doorgaande wegen geldt 's nachts een parkeerverbod om het sneeuwruimen makkelijker te maken, de spoorwegen steken bij de wissels een gasvlam aan die bevriezing en vertraging moet voorkomen en het vliegverkeer gaat gewoon door: winter is hier business as usual.

Nog even terug naar de warmhoudknop. Die werkt prima, áls het tenminste niet te hard waait. Ik stond vorige week te wachten op een station waar de trein in het midden van de snelweg rijdt: de wind had daar zoveel vrij spel dat de warmte direct naar de snelweg werd geblazen. De vrouw naast me drukte toch op de knop toen de verwarming na de minuut weer uitging. En ze keek me aan met een blik van: je kunt het toch proberen? 'Stay warm!'