16. Pete for President!

We kwamen met eigen auto’s, met Ubers of met de metro. Duizend in totaal, mijzelf incluis, uit het noordelijke, witte deel van de stad voor een politieke avond in de zwarte wijk Bronzeville aan de beruchte South Side van Chicago. Al ruim voor zessen stond er een lange rij van bijna uitsluitend blanke Amerikanen voor het Harold Washington Cultural Center, vernoemd naar de eerste zwarte burgemeester van de stad die in de wijk opgroeide. Een vrouw bij de bushalte die al meer dan twintig jaar in de wijk woont had nog nooit zoveel blanken in Bronzeville gezien als vanavond.

En dat is precies het probleem voor de hoofdact van de bijeenkomst: de Democratische presidentskandidaat Pete Buttigieg. Buttigieg, pas 37 jaar, studeerde af aan Harvard en Oxford, vocht in Afghanistan, is openlijk homoseksueel en bestuurt thans als burgemeester het stadje South Bend in Indiana. Hij staat vijfde in de polls, achter de kopgroep die wordt aangevoerd wordt door voormalig vice-president Joe Biden. En in de ranglijst van de meeste donaties (erg belangrijk in dit land) staat Buttigieg zelfs tweede.

Maar uit dezelfde peilingen blijkt dat zijn populariteit onder zwarte Amerikanen nagenoeg nul is. Dat komt deels door het feit dat zijn campagne-boodschap niet veel anders is dan die van de andere Democraten, maar ook door kritiek van veel zwarten op het politie-toezicht in South Bend. Niet toevallig dus dat de avond wordt gehouden in Bronzeville.

Als een ware popster komt Buttigieg het podium op voor een toespraak van een minuut of 20 die na elke twee zinnen wordt onderbroken door een luid applaus, en daarna voor het beantwoorden van vragen uit de zaal. De Democraat blijkt voorstander van strengere wapenwetten, uitbreiding van Obamacare, drastische maatregelen tegen klimaatverandering en wil het onderwijs voor zwarten verbeteren.

Ik vind het een inspirerende avond, compleet anders dan wat we elke dag uit het Witte Huis horen. Toch duurt het nog bijna 15 maanden voor er verkiezingen zijn in de VS. En dat vind ik eigenlijk nog het meest opvallende aan campagnes hier. De ene verkiezingen zijn nog niet voorbij of de volgende lijken alweer voor de deur te staan. Trump begon een maand na zijn beëdiging in 2017 al met z’n eerste rally, en in november vorig jaar diende de eerste tegenkandidaat zich aan. In totaal waren er bij de Democraten 27 kandidaten, nu nog 23. Overdag naar zomerfestivals, daarna een etentje met donors, ’s avonds een toespraak in een zaal en daarna het vliegtuig in, op naar de volgende stop. En dat anderhalf jaar lang.

Buttigieg schrijft in zijn autobiografie die dit jaar verscheen (een must als serieuze kandidaat!) dat elk congreslid in Washington tenminste 20 uur per week besteedt aan het bellen van kiezers en donateurs om z’n herverkiezing veilig te stellen. Het volledige Huis van Afgevaardigden met z'n 435 leden wordt elke twee jaar herkozen. Is er nog wel tijd om het land serieus te besturen met zoveel herverkiezingen, campagnes en politieke avonden, vraag je je af. En eerlijk gezegd is mijn antwoord: ‘nee’.

Een goed voorbeeld is de wapenwetgeving. Na 20 jaar van schietpartijen op scholen en festivals, in discotheken en bioscopen vindt inmiddels 94 procent van de Amerikanen dat mensen die een wapen willen kopen beter gescreend moeten worden. Maar doordat politici bang zijn dat hun herverkiezing wordt gedwarsboomd door negatieve publiciteit van de wapenlobby, stranden dit soort wetten keer op keer in het Congres.

Maar als op 3 november 2020 Pete Buttigieg wordt gekozen als 46ste president en hij met first gentleman Chasten Glezman het Witte Huis overneemt, zal het allemaal anders gaan. Daar zijn de duizend fans van vanavond van overtuigd.