14. Amerikanen

‘Amerikanen zijn heel hartelijk, tot de voordeur’, is een vooroordeel wat ik regelmatig hoor van Nederlanders die ooit eens een Amerikaan zijn tegengekomen. Of nog zo één: ‘Ze doen altijd overdreven aardig, maar ze zijn ’t eigenlijk niet’. Wie deze vooroordelen in het leven heeft geroepen, weet ik niet, maar het is in elk geval niet mijn ervaring. Zo hebben we fantastische buren die ons overal voor uitnodigen: Shakespeare, jazz of etentjes bij hen thuis. Andere vrienden organiseren borrels of steken de barbecue voor ons aan.

Na een weekje fietsen door DC, een ontdekkingstocht door het nieuwe indrukwekkende Afro-American Museum en autotochtjes naar een aantal nationale parken buiten de stad, zou ik op de terugweg langsgaan in Pennsylvania bij (Amerikaanse) vrienden van mijn oom en tante. Ik had hen hiervoor één keer ontmoet, op een feestje in Nijmegen 18 jaar geleden, maar mijn komst was aangepakt alsof de burgemeester op de stoep stond. Er was taart gebakken, er waren garnalen gehaald, ik kon kiezen uit meerdere soorten brood, er was aardappelsalade, ijsbergsla met tomaat, ik dronk verse lemonade maar ik had ook een fles wijn mogen aanbreken. Het werd een heerlijke zondagmiddag, in de koele achterkamer bij de ventilator, in de keuken bij het spontane buffet en op een tuinbankje in de schaduw. We hadden ’t over relaties, over het geloof en - onvermijdelijk - over Trump. En hoe aanhangers en haters van de president niet meer over politiek durven te praten in het dorp uit angst voor ruzies. Bij het afscheid kreeg ik nog een kleine toer door het huis en liet de gastvrouw mij de logeerkamer zien waar we toch gauw een keer moesten komen slapen.

Daarna reed ik langs het oude huis van mijn oom en tante, dat er nog even fraai bijlag als 13 jaar geleden. Bij de plaatselijke supermarkt was ’t een hels kabaal omdat net een man of 50 op Harley-Davidsons vertrok. En ik vervolgde mijn weg over uitlopers van de Appalachen, weer zo’n indrukwekkend natuurgebied met vergezichten, dichte bossen, uitgestrekte rivierdalen en hier en daar een Amish-familie met paard en koets. Ik reed naar Lock Haven, waar de Bucktail Trail op mij wachtte. Een adembenemende tocht langs de Susquehanna River met ontelbare bochten, nog meer bossen, campings en wandelpaden. Door mijn ‘oponthoud’ eerder op de middag was ’t inmiddels gaan schemeren en zag ik overal herten tevoorschijn komen. Op een vreemde plek, uitkijkend over een grasveld met een beek, reed net een auto weg dus ik keek in het rond en zag nog net een zwarte beer achter een aantal struiken verdwijnen. Hier en daar was de tweebaansweg versmald tot één baan omdat de weg aan de kant van de rivier deels was ingestort. Met verkeerslichten en stopborden werd het verkeer geregeld.

Ik kreeg nog even de politie achter mij aan toen ik vrij snel wilde remmen bij het bordje ‘Cameron Township’ om een foto te maken voor mijn gelijknamige neefje, maar niet had gezien dat pal achter dat bord de sheriff stond opgesteld. Hij vond mijn plotselinge gerem kennelijk een beetje verdacht, maar niet verdacht genoeg om me aan te houden. Die foto houdt Cameron tegoed. De nacht bracht ik wederom door in een Best Western, in het stadje St. Mary’s dat meer dan 150 jaar geleden werd gesticht door Duitsers uit Beieren van - hoe kan ’t ook anders - rooms-katholieke komaf. De volgende ochtend ontbeet ik in een op het oog nieuw, hip koffietentje. Ik hoop dat ‘t langs deze verlaten route de volgende keer nog bestaat als ik er weer langsrijd. Aan het einde van de Bucktail Trail reed ik Interstate 80 op die mij via Ohio en Indiana vlotjes terugbracht naar Chicago.