13. Country roads

Wie ook maar een klein beetje door de VS reist, allochtoon of autochtoon, wordt erdoor aangestoken. Amerikaanse vrienden weten ’t uit hun hoofd, er zijn natuurlijk apps die je helpen of je houdt zoals ik een lijstje bij: hoeveel van de 50 staten heb je bezocht? In een land dat zo belachelijk groot is (Boston-Los Angeles is twee keer zo ver als Amsterdam-Moskou), is ’t voor sommigen een sport om zoveel mogelijk staten te bezoeken. Zelf vind ik het lijstje bijhouden leuker dan de 50 halen (want wat moet je nog, als je ze allemaal hebt bezocht?), maar toch verheugde ik me op mijn eerste bezoek aan West-Virginia, nummer 38 op mijn lijst. Op de website scenicbyways.info had ik gezien dat de Washington Heritage Trail daar erg mooi moet zijn. Dus koos ik na het laatste stukje US-40 door Ohio en het zuidwestelijke hoekje van Pennsylvania voor State Route 9 door West-Virginia. Eerst kom je dan nog door een merkwaardig hoekje van Maryland (wie heeft die grenzen bedacht?), waar ik aan de counter van een café in een heuvelachtige straat in Frostburg een sandwich met gegrilde groenten bestelde, dat overladen werd met een flinke berg chips. Lekker!

En toen was ’t zover: ik vervolgde mijn weg via de plaatsen Flintstone (geen grap) en Hancock, stak een brug over en daar was ’t: het bord West-Virginia! Na gauw een selfie te hebben gemaakt, zocht ik meteen naar dat beroemde liedje van John Denver op mijn telefoon en zong: ‘Country roads, take me home … West-Virginia!’. Het internet had niks teveel gezegd over de route: prachtige heuvels, valleien, rivieren en 18de eeuwse dorpen met levendige Main Streets langs bakstenen gevels geverfd in vele kleuren. Was ik in Engeland?

In Shepherdstown besloot ik om weer even de benen te strekken maar dat bleek geen gelukkige keuze. Want ik had de auto nog niet geparkeerd bij het Blue Moon Cafe of het kwam weer met bakken uit de hemel. Om nog even wakker te blijven tot ik op mijn bestemming was, bestelde ik een koffie aan de bar en raakte in gesprek met de kok die tussen lunch en diner zat uit te rusten op een kruk. Waar ik vandaan kwam? Ik vertelde dat ik onderweg was van Chicago naar DC. ‘Wow, Chicago!’ riep hij vol enthousiasme. Hij vertelde dat hij daar ooit één keer was geweest - lang geleden - bij een tante. Hij vond het een geweldige stad. Ik was ’t met hem eens.

Na mijn stop in Shepherdstown, dat ik door de beslagen autoramen inschatte als een actief kunstenaarsdorp met veel antiekwinkels, nam ik de afslag naar Harpers Ferry en belandde op de US-340 die de Shenandoah River oversteekt. Nog geen mijl verder mondt deze uit in de Potomac River die al kronkelend Washington bereikt. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat er ondanks het noodweer nog een aantal rafts op het water was. How about that?!

Bij het oversteken van de Potomac bedacht ik me dat ik Washington dicht genoeg genaderd moest zijn om de radiostations uit de metropool op te pikken en zocht de band af naar stations die mij bekend voorkwamen. En tot mijn vreugde merkte ik dat 97.1 WASH-FM nog steeds bestond, waarvan ik begin jaren ‘90 tijdens een eerder bezoek aan de stad drie kwartier op een cassettebandje had opgenomen om in Nederland - lang voor het internet - nog af en toe te kunnen genieten van de Amerikaanse radio. Alleen hadden de love songs na al die jaren plaatsgemaakt voor stevige rock. De Beltway (ringweg) van DC was in zicht.