12. Ghost town

Tot verbazing van vrienden hier in de stad, had ik besloten met de auto naar Washington DC te gaan. Voor een stedentrip gaan de meeste Amerikanen vliegen. Maar ik houd van autorijden en vooral van autorijden in de VS. Chicago-DC is zo’n 700 mijl (ruim 1100 km), zeg maar van Den Haag naar Avignon. Prima te doen dus in je eentje. In de VS zijn talloze Interstates, snelwegen van oost naar west of van noord naar zuid al dan niet voorzien van tolpoortjes. Maar die zijn, net als de Franse autoroutes, vaak saai. De Highways door dorpen en steden (vergelijkbaar met Nederlandse N-wegen) vind ik veel leuker, al schiet je natuurlijk minder snel op. Om de rit binnen de twee dagen te houden besloot ik in Indiana, wat vooral uit landbouwgrond en reclames voor sekswinkels bestaat, op de Interstate te blijven en pas in Ohio de binnenwegen op te zoeken. Pal voor de Indiana-Ohio-stateline ging ik de I-70 af en nam ik de US-40: meteen had ik een lege weg voor mezelf. Ik zette de cruise-control op 55 mph (90 km/u, de gebruikelijke maximumsnelheid) en kon gaan genieten van het landschap dat al snel veranderde van eindeloze maisvelden in beboste heuvels.

Natuurlijk hebben die binnenwegen iets troosteloos: het waren veel bereden wegen tot midden jaren ’50 onder president Eisenhower de aanleg van de Interstates begon. Dorpen die floreerden dankzij het vele verkeer over hún highway zijn nu vaak ghost towns, waar het onkruid bij de verlaten tankstations net zo hoog staat als de pompen zelf. Oude wegrestaurants zijn dichtgetimmerd of uitgebrand en alleen aan sommige pas gemaaide gazons kun je zien dat er toch nog mensen wonen in plaatsen als Cedar Springs of Lewisburg. Helaas was de zon die in Indiana nog scheen verdwenen en kwam ’t bij het binnenrijden van Ohio met bakken uit de hemel, dus reed ik - in de hoop op beter weer - snel verder. De dubbele gele lijn in het midden van de weg bracht mij in Columbus, een grote studentenstad in het midden van Ohio, waar ik een plekje vond bij een ouderwetse parkeermeter die nog steeds muntjes accepteert. Op een zonnige dag was ik misschien gaan lunchen op een bankje aan Main Street bij de Scioto River, maar met die donkergrijze luchten boven me werd ’t een snelle hap op een plastic stoeltje in een ongezellig tentje. Toen ik weer buitenkwam waren zelfs de straatlantaarns aangegaan. Dus reed ik verder, de eindeloze suburbs van Columbus door, langs de vele Chick-fil-A’s, McDonald’s, Pizza Hutten, Arby’s en White Castles. Als je ziet hoeveel van die ongezonde wegrestaurants er in de VS zijn, begrijp je waarom overgewicht zo’n groot probleem is hier.

Het eindpunt voor vandaag was in Zanesville, waar ik om een kamer vroeg bij het plaatselijke Best Western. Zanesville blijkt een geweldig leuk stadje te zijn. Het is groot geworden dankzij de aardewerk-, zeep- en staalindustrie. Langs Main Street staan nog talloze prachtige pakhuizen te wachten op renovatie, er loopt een nog actieve goederenlijn door de stad en de plaatselijke Y-Bridge met een kruising halverwege de brug, is een toeristische trekpleister, want de enige in zijn soort in de VS. Gelukkig was ’t even droog en kon ik wat foto’s maken. M’n favoriete restaurant-app HappyCow bracht me naar Mark Pi’s China Gate waar ik een groenteschotel haalde die ik opat voor de tv op mijn hotelkamer. Het lokale nieuws, uitgezonden vanuit Columbus, had ’t ook alleen maar over het weer en het verregende Jazz & Rib Fest in de stad waar maar een handjevol die-hards op was afgekomen. Maar ik verheugde me op morgen, want er stond iets bijzonders te gebeuren.