10. Green Card

Nu we onze Green Cards hebben ontvangen vragen veel Amerikanen aan me wat nu eigenlijk de regels zijn om zo’n permanente verblijfsvergunning in ‘hun’ land te krijgen. Het eerste wat ik dacht was: ‘wat weten Amerikanen toch maar weinig van zaken die ook maar enigszins met het buitenland te maken hebben’. Maar schaamtevol bedacht ik me tegelijkertijd: ‘hoe krijg je eigenlijk in Nederland een permanente verblijfsvergunning?’ Het nieuws staat er altijd bol van - zeker als het over asielzoekers gaat - maar wat nu feitelijk de regels zijn?

Dankzij de vele formulieren die we hebben moeten invullen, weet ik van het Amerikaanse systeem inmiddels redelijk wat af. Er zijn grofweg drie categorieën: vluchtelingen, familieleden van Amerikanen en zoals wij: werknemers. Die moeten allereerst aantonen dat ze een beetje behoorlijke opleiding hebben gehad en geen werk gaan doen wat een Amerikaan net zo goed zou kunnen. Toen die eerste fase begin dit jaar was afgerond, volgde stap 2: een medische keuring.

Uit angst voor een te groot beroep op de gezondheidszorg wil Amerika graag (redelijk) gezonde mensen binnenkrijgen. Wij werden gekeurd op vrijdag 20 januari: de dag van de beëdiging van Donald Trump. Ik vond dat wel ironisch: terwijl hij op de trappen van het Capitool sprak over ‘America First’, stonden wij ons uit te kleden om wat langer in dit land te mogen blijven. Veel aandacht tijdens de keuring was er voor de vaccinaties die we ooit in ons leven hadden gekregen. Dankzij het door mijn moeder zorgvuldig bewaarde vaccinatieboekje van het consultatiebureau en de prikken die we ooit kregen voor onze reis naar Bali viel het aantal injectienaalden in onze armen gelukkig mee.

Nadat we waren goedgekeurd en nóg meer formulieren hadden ingevuld kon onze aanvraag op vrijdag 3 maart de deur uit. En die datum bleek naderhand ook een belangrijke betekenis te hebben: wie vóór maandag 6 maart een aanvraag voor een Green Card had ingediend hoefde niet te voldoen aan een extra hindernis die Trump deze zomer invoerde: langs bij een ambtenaar voor een interview. Onze Zuid-Afrikaanse buren die iets later in het proces terecht zijn gekomen, wachten nu op een uitnodiging daarvoor.

Maar Uncle Sam was ook met ons nog niet klaar. Want in april kregen we de opdracht om op een onooglijk kantoor ver buiten het centrum te verschijnen voor handtekening, pasfoto en vingerafdrukken. Die zijn vervolgens vergeleken met de records van de FBI. Want behalve gezonde wil Amerika ook graag niet-criminele buitenlanders over de vloer. Ah fijn, toen kon het Grote Wachten beginnen: onze aanvraag belandde op het bureau van een ambtenaar in Lincoln, Nebraska op zo’n acht uur ten westen van Chicago. Ik las in één van de folders dat het geen zin zou hebben om er even langs te rijden: het zou het proces niet versnellen.

In oktober kwam er uiteindelijk een spannend bericht binnen van USPS, de Amerikaanse posterijen: er waren twee aangetekende stukken onderweg vanuit - nee, niet Lincoln, Nebraska - maar Corbin, Kentucky: zo’n acht uur ten zuidoosten van Chicago. Na een beetje googelen ontdekte ik dat dat de plek was waar de Green Cards worden gedrukt. En inderdaad, na een paar dagen stond de postbode met twee groene pasjes op de stoep!

Was dit onder president Hillary Clinton anders gegaan? Ik denk ‘t niet, zeker doordat onze aanvraag achteraf net op tijd ingediend bleek. Maar voor de aanvragers ná ons is dit jaar wel ‘t een en ander veranderd. Vooral mensen uit India en het Midden-Oosten moeten langer wachten op een Green Card, als hun aanvraag überhaupt al in behandeling wordt genomen. Zo gaat dat hier tegenwoordig. America First...