1. Stroepwaffels

Het was geloof ik al op de tweede dag dat we in Chicago woonden. Wat heb je veel uit te zoeken in die eerste dagen: waar openen we een bankrekening, hoe krijgen we hier een sofi-nummer, hoe vinden we een leuk appartement, waar koop je een behoorlijk koffiezetapparaat en waar gaan we onze boodschappen doen?

Gelukkig wisten we nog van eerdere reizen naar de Windy City dat Trader Joe's een aangename grocery store is: niet te groot (want we hadden nog geen auto), een lekker assortiment en niet al te duur (we waren tenslotte net weg uit Holland). Dus wat koop je als je werkelijk niets in de koelkast hebt? Granola met yoghurt voor het ontbijt, appels en bananen voor op de fruitschaal, een potje mosterd voor bij de kaas, maar ook weer niet al te veel want we waren met de metro.

In die eerste anderhalf jaar woonden we in de 'Loop', de zakenwijk van downtown Chicago. Heerlijk centraal, maar een normale supermarkt is er tot op de dag van vandaag niet te vinden. Daarvoor wandelde ik twee keer per week naar de andere kant van de rivier, naar de wijk 'River North' met alle grote winkelketens, restaurants everywhere en ja: échte supermarkten. Maar in die eerste paar weken logeerden we helemaal aan de zuidkant van de Loop: een grocery no man's land, zoals je zulke gebieden alleen maar op het platteland zou verwachten.

Dus gingen we op onze eerste echte dag in Chicago naar de kaartjesautomaat van de dichtstbijzijnde metrohalte, kochten we een Ventra-kaart, Chicago's eigen OV-chipkaart, en gingen we - met een extra rondje door de Loop voor de fun - voor 't eerst naar de supermarkt. En op de terugweg in diezelfde metro gebeurde 't al: we werden aangesproken door een gewone Amerikaan!

- "Where are you from?" vroeg hij uiteraard, zoals ook Amerikanen onderling elkaar voor 't eerst begroeten.
- "Well, we just moved here, we're from The Netherlands"
- "Oh My God, Amsterdam? Really? You're the ones who are trying to get us addicted to those caramel cookies!" En we kregen direct het dringende verzoek de import van deze 'stroepwaffels' onmiddellijk stop te zetten. "Those are insane. Once you start you can't stop eating them" en hij voegde eraan toe dat het bij een onverminderde aanvoer zal leiden tot een nog ergere obesitas in de VS dan er al is. Voor het uitstappen wilden we nog wel even weten hoe hij die stroepwaffels kende. Het bleek dat hij een neef had met een kennis in Nederland die af en toe een paar pakjes voor de familie meenam. "Irresponsible!" grapte hij.

Toch dacht ik meteen aan m'n eerste mogelijkheid om geld te verdienen in Amerika: een eigen stroopwafelimperium. Met de vrouw van Wouters collega (inmiddels een goede vriendin) maakte ik gelijk plannen: we zouden een klein vrachtwagentje moeten hebben en een stroopwafelijzer uit Nederland laten komen en langs de weg in de Loop (net zoals al die andere food trucks) koffie met stroepwaffels aanbieden.

Maar ja: hoelang blijft dat leuk? Een dagje stroopwafels bakken gaat nog wel, maar een week? Een maand? Een jaar? Hoe snel draaien we een goede omzet om personeel in te huren dat het wafelijzer bedient? En hoe zit het met de Keuringsdienst van Waren hier? Mag je zomaar op straat stroopwafels gaan bakken? Ah fijn, het is bij een idee gebleven.

Tot ik deze herfst door de Whole Foods liep, de sjieke en veel grotere variant van Trader Joe's en ik opeens huismerk-stroepwaffels zag! Voor $7.99 de tien. Tja, zo waren we achteraf misschien toch wel snel uit de kosten gekomen. De stroepwaffel is na drie jaar wonen in Chicago ingeburgerd geraakt. Dus wie volgend jaar langs komt als Koning Winter weer is verdwenen: we kopen ze nu (af en toe) zelf!