20. Kopje koffie, glazenwasser?

Zowel in onze appartementen in de stad als in ons huis in de suburbs hebben we aardig wat aannemers, schilders en loodgieters over de vloer gehad. En zoals ik dat in Nederland heb geleerd, bood ik aanvankelijk de (meestal) heren na een uurtje of wat een bakkie koffie aan. Nou dat heeft me heel wat verbaasde blikken opgeleverd! De een dacht dat ik een grap maakte, de volgende voelde zich gegeneerd en de derde nam schoorvoetend het aanbod aan maar vond onze koffie duidelijk te sterk, zo veronderstelde ik aan de extra suiker die hij bleef toevoegen.

Het aanbieden van koffie of andere dranken aan mensen die voor je komen werken, is ons erg on-Amerikaans gebleken. Twee schilders die twee weken lang bezig waren namen elke dag zelf een liter-beker koffie van de Dunkin’ Donuts mee, hadden genoeg water bij zich voor de hele dag en aten op hun schilderskleedje op de grond in de hal hun meegebrachte lunch op. Ik heb nooit ook maar één stukje afval van hen in de vuilnisbak zien liggen.

Ook in andere situaties is het heel gewoon om zelf je drankje mee te nemen. Toen een buurman ooit een belangrijke kwestie voor de VvE kwam bespreken (waar ik in de stad voorzitter van was), had hij zijn eigen Starbucks Cappuccino inclusief anti-hitte-kartonnetje bij zich! En je gaat je aanpassen. Ik help een ouder echtpaar van 91 en 84 met wie we goed bevriend zijn geraakt, altijd met hun computerproblemen. Toen de buurvrouw op een gegeven moment belde dat ze een Windows-waarschuwing niet wegkreeg en ik zelf net thee had gezet, nam ik mijn mok gewoon even mee naar de overkant. Waarom niet?

Ons appartement in stad keek uit over de parkeerplaats van de nabijgelegen kerk in onze straat. Wanneer ik op zondagochtend wel eens uit het raam keek naar de drukte, zag ik steevast meerdere mensen uitstappen met zo’n grote autobeker in de hand die ze rustig meenamen de kerk in.

Lang niet alle bedrijven vinden het normaal om een koffiemachine neer te zetten voor hun personeel. Vandaar dat er zoveel Starbucksen, Dunkin’ Donutsen en 7-Elevens in Amerika zijn. In een dorp als Wilmette weet ik in een straal van vijf minuten lopen zo al vijf plekken waar je koffie kunt krijgen.

Toch was er vorige week een uitzondering op deze regel. We kregen vier verhuizers over de vloer die ons boeltje na elf jaar Amerika kwamen inpakken om het naar de overkant van de Stille Oceaan te brengen. Toen we rond lunchtijd vroegen of ze misschien trek hadden in een broodje, kwamen ze van alle kanten aangesneld en heb ik hun bestelling opgenomen en ben ik even naar de Panera Bread gereden. Want een lunchtafel dekken tijdens een verhuizing is een beetje onhandig.

Ik hoop dat ik met mijn bespiegelingen van de afgelopen acht jaar een beetje een beeld heb weten te schetsen van de verschillen die er (gelukkig!) nog zijn tussen de Amerikaanse en de Nederlandse samenleving. Want in een steeds globaler wordende wereld blijft het erg leuk om te ontdekken dat er toch nog dingen zijn die een land of streek uniek maken.

De laatste paragraaf van mijn allerlaatste Watchicago schrijf ik op het vliegveld van Los Angeles, waar ik net ben aangekomen op doorreis van Chicago naar Australië waar we de komende jaren gaan wonen. Als we in Sydney een beetje gesetteld zijn, ga ik eens nadenken of ik Watchicago een vervolg kan en wil geven. Stay tuned!